Η ζωή που δεν έζησα
Η μεγαλύτερη ανησυχία μου στη ζωή, αυτή που μου προκαλούσε τον μεγαλύτερο φόβο ήταν να μη φτάσω να ζω μια ζωή που τελικά δεν ήθελα. Να μη νιώσω ότι μετανιώνω, να μην έχω απωθημένα που λένε. Έχοντας στη ζωή μου πολύ κοντινά μου πρόσωπα μεγαλύτερης ηλικίας τα οποία άκουγα συχνά να μοιρολογούν για τα χαμένα νιάτα, τις ευκαιρίες που δεν άρπαξαν και τις λάθος επιλογές τους μπορεί να πει κανείς ότι μου δημιουργήθηκε μία απέχθεια προς τη λέξη «μετανιώνω».
Πώς αποφάσισε λοιπόν να το διαχειριστεί ο έφηβος εαυτός μου; Αποφάσισα πως τη στιγμή που θα ένιωθα έτσι θα…. αυτοκτονούσα. Το είχα πάρει απόφαση, διανοητικά τουλάχιστον και μου φαινόταν και πολύ λογική σκέψη.
Τόσο μεγάλος ήταν ο φόβος μου.
Κατηγορώ τους Pink Floyd
Το τετελεσμένο, το αίσθημα ότι κάτι όταν γράφει δεν ξεγράφει, ότι ο χρόνος μου είναι περιορισμένος και ότι τα χρόνια περνούν και δεν ξαναγυρνούν με οδήγησε τελικά σε ένα μονοπάτι μεγάλης ευθύνης. Ευθύνης για τις επιλογές μου.
Ήταν και το ρημάδι το τραγούδι Time των Pink Floyd που με στοίχειωναν οι στίχοι του. «Και ξαφνικά πέρασαν δέκα χρόνια, κανείς δεν σου είπε πότε να τρέξεις, έχασες τον πυροβολισμό εκκίνησης» και άλλα τέτοια που ακούγονται πιο πειστικά στα αγγλικά και με μουσική.
Αποφάσεις
Αν δεν ήθελα να ζήσω μια ζωή για την οποία αργότερα θα μετάνιωνα έπρεπε όσα κάνω και διαλέγω να γίνονται με επίγνωση, έπρεπε να μάθω όσα περισσότερα μπορώ και να μείνω πιστή σε έναν μόνο δρόμο. Έπρεπε να βρω από νωρίς τι θέλω από τη ζωή μου και να κάνω τις κατάλληλες κινήσεις προς αυτό.
Αποφάσισα για τη σχολή που θέλω να μπω, για τη μουσική που θέλω να ακούω, για το τι θέλω να τρώω και όπως καταλαβαίνεται αποφάσισα και για πολλά άλλα, από τα μικρότερα μέχρι τα πιο μεγάλα.
Με πήρα και με έκλεισα σε λίγα κουτάκια, τους κάρφωσα και από μια ταμπέλα και τα άφησα να με προσδιορίζουν, έγιναν η ταυτότητά μου. Όσο δεν ήθελα να με πατρονάρουν οι άλλοι, άλλο τόσο το έκανα εγώ σε εμένα, για να έχω τον έλεγχο της ζωής μου, να μη χωρέσουν να τρυπώσουν από πουθενά τα απωθημένα.
Και ζόριζα τη ζωή προς μια κατεύθυνση και εκείνη όλο κλώτσαγε προς άλλη. Σαν να προσπαθείς να κουμαντάρεις πλοίο μεγατόνων σε φουρτούνα με ένα μόνο κουπί. Μεγάλη προσπάθεια, μεγάλη αγανάκτηση και οργή. Γιατί κάθε εμπόδιο στην ικανοποίηση του πόθου φέρνει οργή και αμφισβήτηση του εαυτού, ή αυτού που νομίζουμε ως εαυτό.
Με οδηγό τον φόβο
Ποιος καθοδηγούμενος από τον φόβο, σκέφτηκε ποτέ λογικά για να το κάνω εγώ;
Όπως το βλέπω σήμερα το παράλογο δεν είναι να θέλει κάποιος να παίρνει συνειδητές αποφάσεις που αντικατοπτρίζουν τα θέλω του. Μέχρι εκεί όλα καλά. Αλλά όταν ταυτίζεσαι μόνο με το αποτέλεσμα των πράξεων και ο φόβος είναι το βασικό σου κίνητρο, πώς να μην παραιτείσαι από τη ζωή όταν δεν σου κάνει τα χατίρια; Εκεί λοιπόν ήταν το αγκάθι μου. Και φυσικά το αγκάθι υπάρχει ακόμα αλλά τώρα το έχω βρει και θα βγει ανώδυνα όταν είναι η ώρα του.
Η Ζωή που Ζω
Πώς; Καλλιεργώντας μια μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη ζωή και στον προσωπικό μου δρόμο που χαράζεται διαρκώς μπροστά μου μέσα από κάθε μικρή επιλογή και που το τέλος του δεν το γνωρίζω, ούτε τα παρακλάδια του. Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα φτάσω και αυτό αρκεί, έτσι μπορώ να αφιερωθώ στο ποια είμαι τώρα, στο πώς νιώθω τώρα και να πράξω με βάση αυτό και μόνο.
Μοναδική μου προσήλωση και ταξίδι χωρίς επιστροφή, αυτό προς την γνώση και τον πραγματικό Εαυτό μου.
Ασκήσεις Εμπιστοσύνης
Θα πω λοιπόν σε εσένα, που κάθισες και διάβασες αυτήν την εξομολόγηση, πως η εμπιστοσύνη στη ζωή είναι κάτι που καλλιεργείται και δουλεύεται σε κάθε βήμα μας. Στις πιο άσχημες φαινομενικά στιγμές μας, εκεί που συνειδητοποιείς ότι τα πράγματα είναι εκτός ελέγχου. Κάθε φορά που δείχνεις ευγνωμοσύνη για όσα έχεις και αισθάνεσαι πλήρης στο τώρα. Όποτε ακούς τη διαίσθησή σου και ακολουθείς έναν ίσως παράλογο δρόμο που ποτέ δεν σχεδίασες.
Ο φόβος και η ανάγκη για έλεγχο πηγάζουν από την ανησυχία για το άγνωστο. Όμως το μέλλον μας και συνεπώς η συνέχεια της ζωής μας είναι άγνωστα και απρόβλεπτα. Αν φοβάμαι το άγνωστο φοβάμαι και το να ζω. Αν μετανιώνω το παρελθόν ακυρώνω το παρόν.
Καλύτερα λοιπόν, αντί για τα μοιρολόγια της ζωής που δεν έζησα ή δεν θα ζήσω, ας μελοποιήσω τη ζωή που ζω τώρα.
Αυτά και καλό μας ταξίδι!
