Η σημασία του να μη κάνεις τίποτα
Αν θες σκέψου, υπάρχει κάποια ώρα μέσα στην ημέρα που δεν κάνεις τίποτα; Δεν εννοώ το τεμπέλιασμα, παίζω στο κινητό μου, βλέπω ταινία, παρακολουθώ τον γείτονα. Δεν εννοώ ούτε καν το να χάνεσαι στις σκέψεις σου, να ονειρεύεσαι ή να φαντάζεσαι ξύπνιος. Εννοώ το απόλυτο, αδιαμφισβήτητο τίποτα.
Να υποθέσω συμβαίνει λίγες φορές ή ίσως ποτέ και μάλλον σου φαίνεται και ανούσιο.
Μια μέρα που δεν κάνεις τίποτα
Πώς θα ήταν μια μέρα που θα ξύπναγες, θα ικανοποιούσες όλες τις βιολογικές σου ανάγκες, ίσως και κάποιο μπάνιο, κάποιο πρωινό και μετά δεν θα έκανες τίποτα. Δεν θα διάβαζες βιβλίο, δεν θα έβλεπες ταινία, δεν θα μίλαγες στα τηλέφωνα, δεν θα έγραφες. Τίποτα, τίποτα, τίποτα. Αν αυτό σου φαίνεται λίγο τραβηγμένο ας πούμε για τα μικρά λεπτά μέσα στη μέρα. Αυτά που σπεύδουμε να καλύψουμε φοβούμενοι τη βαρεμάρα του κενού. Όπως όταν κολλάει κάτι που βλέπεις στο laptop και πιάνεις στα χέρια το κινητό. Όπως όταν τρως μεσημεριανό παρακολουθώντας Netflix ή όταν περιμένεις στην ουρά και απασχολείς τον εαυτό σου με κάτι. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύουν αυτά για εσάς, για εμένα είναι σίγουρα μια πραγματικότητα που νιώθω ότι αν την αφήσω θα βγει εκτός ελέγχου.
Η Αλίκη στη Χώρα των Περισπασμών
Κάτι που η τεχνολογία επιμένει να μου αποσπά την προσοχή, κάτι που και εγώ έμαθα ότι πρέπει να είμαι διαρκώς απασχολημένη, κάτι που δεν έχουμε μάθει πραγματικά να χαλαρώνουμε, βρισκόμαστε χαμένοι σε καταστάσεις που δεν διαλέξαμε συνειδητά, αλλά που γέμισαν την ώρα μας, μη τυχόν και βρεθούμε μόνοι με τον εαυτό μας. Αν όμως δεν βρεθώ μόνος με εμένα, αν με αποφεύγω διαρκώς και με μαθαίνω μόνο μέσα από άλλους ή μέσα από καταστάσεις, υπάρχει περίπτωση να με βρω ποτέ; Και τελικά πώς είναι δυνατόν να μη μπορώ να αντέξω τη σιωπή ή την απραγία; Αυτή η συνειδητοποίηση μου προκαλεί άγχος. Σαν την Αλίκη που πέφτει μέσα στην λαγουδότρυπα και χάνει κάθε έλεγχο. Έτσι και εγώ αυτές τις στιγμές που με χειρίζεται η βαρεμάρα μου ή κάποια συσκευή νιώθω ότι έχω χάσει των έλεγχο των επιθυμιών και των σκέψεων μου.
Και αν δεν κάνω τίποτα.. τότε τι;
Κάπως έτσι η ιδέα του να μη κάνω τίποτα φαντάζει μοναδική στο να αποκτήσω ξανά τον έλεγχο της ύπαρξής μου. Θα μου πεις δεν είναι και κάποιο νέο. Λέγεται διαλογισμός και ασκούνται σε αυτόν εδώ και αιώνες οι άνθρωποι. Όσο και αν ακούμε για τα οφέλη του, πάλι δεν κάνουμε ένα δεκάλεπτο «χώρο» μέσα στη μέρα για την άσκησή του. Φαίνεται λίγο, όσο διαρκεί ένα βίντεο στο Youtube, που προτιμάς να δεις, για το πώς τρώνε οι καμηλοπαρδάλεις ή ό,τι βλέπεις τέλος πάντων.
Αν αφιερώσεις κάποιο χρόνο στη σιωπή, κλείσεις τα μάτια και παρατηρήσεις θα δεις ότι σε αυτό που νόμιζες για τίποτα πολλά συμβαίνουν. Σκέψεις, ανησυχία, συναισθήματα, αμηχανία. Η πρόθεσή σου ήταν να χαλαρώσεις και να αφεθείς αλλά ξαφνικά σκάνε μπροστά σου όλα τα προβλήματα της ημέρας, ξύνεσαι σχεδόν παντού, πονάει η πλάτη σου, γιατί πολύ απλά παρατηρείς ξαφνικά όλο το θόρυβο που υπάρχει στο μυαλό κατά τη διάρκεια της ημέρας. Η προσοχή σου είναι στραμμένη πάντα προς τα έξω, οπότε όταν επιλέγεις να μη κάνεις τίποτα το μυαλό αντιδρά και σωματοποιεί την μανιώδη φύση του.
Η Τέχνη της Παρατήρησης
Κάποια στιγμή όμως συνειδητοποιείς πως έχεις την επιλογή να συμμετέχεις ή όχι σε όλο αυτόν τον θόρυβο. Επιλέγεις να είσαι παρατηρητής, όλα αυτά δεν είσαι εσύ, απλά τα παρατηρείς. Κάποια στιγμή οι περισπασμοί ησυχάζουν, δίνοντάς μου πίσω τον έλεγχο της συγκέντρωσής μου και την αμερόληπτη στάση μου προς αυτούς. Το έξω δεν επηρεάζει το μέσα, το μυαλό δεν υποδουλώνεται στις αισθήσεις.
Αν τελικά ασκείσαι στο να μη κάνεις τίποτα για πολύ καιρό, η επίγνωσή σου διευρύνεται και βλέπεις διαφορετικά μέρη του εαυτού σου. Δεν θα μπορούσα ποτέ να περιγράψω και να καρφώσω με λέξεις στο μυαλό σας το πώς μοιάζει η κατάσταση του διαλογισμού. Δεν θα έπρεπε να κυνηγά κανείς κάτι που διάβασε ή την εντύπωσή του για το πώς μοιάζει ο διαλογισμός. Η εμπειρία είναι προσωπική και μόνο αυτή θα σου πει.
Πώς να ξεκινήσεις;
Απλά, κάνοντας τίποτα. Γιατί για να γίνεις τα πάντα, πρέπει να γίνεις τίποτα.